Langgam sa Bilao

Nagtatahip ang ina ng inimis na bigas.
Maraming nalalaglag mula sa kiskisan.

Pasuray-suray.
Biling-baligtad ang mga langgam.
Nag-uunahang makalabas sa bilao.
Bagaman gutom din,
iniiwasan ang bagsak ng luha
mula sa inang balisa.

Tahip ng dibdib.
Kasaliw ng tahip sa bigas na imis.
Saan pa siya hahanap ng bigas na pantawid?
Bawal ng mamulot sa kiskisan.
Bawal ng makiusap na dugtungan ang buhay.

Nagpupulasan.
Di man nila sinasadya,
ang paglabas sa bilao ay pakikisimpatya,
sa mga tahip ng pagkabalisa.

Hikbi ng Payatas

Pulutin mo
O! munti kong anghel
ang mga pangarap na pilit mong hinahabi
dito sa kandungan kong tigib ng pighati.

Hanapin mo
sa naaagnas kong bisig
ang tinatanaw mong bukas.
Baka sakaling di pa ito
tinatangay ng mabahong hangin...
kasama ng nagliparang papel
na di na masasayaran pa ng pudpod mong lapis.

Kalkalin mo
ang katuparan ng kanilang pangako;
baka-sakaling makalahig mo ito
mula sa nakabalot na dumi ng tao,
na tila utot na nililitanya
ng mababahong bibig ng mga pulitiko.

Silipin mo
ang kalayaan mo mula sa gutom.
baka-sakaling nasa loob
ng kahon ng mga sapatos
na hinihimlayan ng naaagnas na fetus,
ang pagkaing sa iyo'y magpapabusog.

Langhapin mo
ang hanap mong karapatan.
baka-sakaling ituro sa iyo
ng usok na pumapailanlang...
o ng umaalingasaw na bangkay
nina ate at kuya na pilit nilang tinabunan;
dito...dito sa humihikbi kong sinapupunan.
(silang mga tinaniman ng punglo
upang di na pangarapin kailanman
ang kinabukasan para sa iyo na pilit nilang isinisigaw)

Ipunin mo
O’ pagod na anghel…
sa inuuod na sako ng iyong kamusmusan
ang basag na bote ng iyong mga pangarap
ang kumakalansing na lata ng iyong pagkabigo…
ang nadurog na garapon ng paslit mong mga ngiti.

Isakay mo…
sa pamamagitan ng naglalangib
at sugatan mong palad
ang lahat mong agam-agam at mga bagabag...
sa nanlilimahid na kariton
ng kawalang-katiyakan at madilim mong bukas.

Itulak mo...
itulak mo papalayo ang lahat mong hinanakit
sa lipunang ito na wala ng malasakit.

Janet...Hapdi ng Dekada 80

“Ang mga munting bagay na iyong ibinigay
ay lagi kong hawak sa aking mga kamay…
sa pamamagitan nila ikaw ay nabubuhay…”

Dalawampu’t dalawang taon na ang lumipas nguni’t patuloy pa ring bumabalik ang mga alaala ng isang madilim na yugto ng buhay ko...

Siya at ang aming friendship band na nagbigkis at patuloy na magbibigkis sa amin lumipas man marahil ang maraming taon…kahit siguro sa alaala na lamang.

Ibinigay nya ang friendship band na iyon sa gitna ng rally at tensyong lumulukob sa buong bansa…tig-isa daw kami. Lunes yun…Febrero 22, 1986. Sa gitna ng mga sigaw nuong umagang yun sa kasagsagan ng halos isang linggong EDSA 1… paano ko nga ba makakalimutan ang tila nahihiyang mga ngiti na iyon sa kanyang mga mata nuong iabot nya ang munting bagay na iyon habang abala kaming namamahagi ng mga polyeto malapit sa tulay ng Mendiola …ang mga ngiting iyon na sa isang kisapmata ay napalitan ng takot at ligalig sanhi ng komosyon at putukan...

Desperado na nuon ang diktador at handang pumatay makapanatili lang sa poder…sumisingasing at humahaginit ang mainit na bala na walang pakialam kung sino ang mapatay…napakalapit… ilang sentimetro mula sa aking pisngi…

Pero hindi yun ang inalala ko…mas inalala ko nang mga sandaling iyon kung nasaan na siya…mas mahalaga sa akin noon ang payapain ang loob nya…ang bigyan sya ng katiyakan na magkasama pa rin kami…na hindi ko sya iiwan anuman ang mangyari…

Magkahawak-kamay naming tinawid ang panganib na iyon...at sa pagpawi ng tensyón…sa paghupa ng usok ng teargas at pulbura…sa pagkawala ng alikabok ng lansangan…ang maririnig na lamang ay puta-putaking pagsigaw ng pulu-pulutong na mga istudyanteng nagkawatak-watak subalit nagpipilit mag-ipon ng lakas ... nagpipilit tumindig at patuloy na sumisigaw.

Bumagsak ang diktador ilang araw pagkatapos ng madugong Lunes ng umagang iyon...Umupo sa Malakanyang ang babaeng nakadilaw…

Tuloy ang buhay…tuloy ang ikot ng kasaysayan…ang paghabi ng mga pangako ng mga naghaharing-uri sa mga maralita na pilit nilang nilulunod sa mga sarsuela ng pekeng reporma at pagbabago…

Walang nagbago…naroon pa rin kami…nakatingin sa isang direksyon…magkahawak kamay sa bawat rali…sa bawat kilos-protesta…

Nagkahiwalay lamang kami nung magtapos na sya sa kursong Fine Arts…at sa aming paghihiwalay ay naroon ang pangako na di man kami pisikal na magkasama ay patuloy pa rin ang pakikibaka laban sa bulok na sisteman ng lipunan. Nagkasya na lamang ako sa pakikibalita sa kanya at sa ilang mga patagong sulat na maingat na nakabalot at manaka-nakang naipupuslit. Mga sulat na kung minsan ay ikinagugulat ko pa kung saan galing at kung sino ang may bigay.

Isang taon mula nuon…nabalitaan ko na lang na kasama sya sa mga napaslang sa isang encounter sa Norzagaray…Nuong una ay ayaw kong maniwala…sana ay hindi totoo…sana ay hindi sya ang ibinabalita nila…Puno man ng pangamba…lakas loob akong nagpunta sa lugar na itinuturo nila kung saan dinala ang mga napatay…umaasang hindi siya iyon. Pero naroon sa kaliwang kamay nya ang friendship band na katulad ng suot ko!

Wasak ang kanyang dibdib sa dami ng balang tumama sa kanya. Basag ang bungo na pinasakan ng pulang panyo upang di lumabas ang utak mula roon…

Ang panyong iyon ang laging nakapulupot sa dulo ng baril nya para daw lagi nya akong naaalala ….binigay ko yun bago kami magkahiwalay…

Dalawampu't dalawang taon na ang nakalipas…naroon pa rin ang hapdi….naroon pa rin ang dalamhati…paano nga ba lumimot kung tulad ng isang awit…paulit-ulit ko syang maaalala…

“Iguguhit ng ulap ang maamo mong mukha…
Sumasabay sa hangin ang iyong mga tawa…”

"rally"

may kirot akong nararamdaman
sa papabilis na lakad ng ating hanay
tumutusok ang mga durog na bato
na nasa loob ng sapatos ko

nguni’t tuloy lang sa pag-awit
at pagsigaw para sa pagbabago

ayaw kong yumuko

ayokong alisin
ang matatalim na bagay na iyon
na sumusugat sa paa ko.

natatakot ako

baka sa aking pagyuko
mawala ka sa paningin ko

kailangan ko ang init ng mga palad mo.

"avenida"

Hindi sa iyo
kundi sa naglingkisang sakong
ng mga nagpapakupkop
na bagamundo’t maton;
doon ko nais hanapin ang sagot sa tanong.

Tanong
kung sadya nga bang
ang mga patay-sinding ilaw
sa poste na sa kanila'y iyong itinutuon
ay liwanag ang hatid,
o isang paanyaya sa laksang patibong?

Sa lumang diyaryong nakabunton,
may sagot ka kayang maibubulong,
sa dahilan ng kalahating idlip
ng tuliro nilang isip na di maipikit?

Sa kumot na papel ng kanilang bagabag,
sa balabal ng kahungkagan nila't gutom,
sa gutay na diwa nilang nagsusumbong,
doon ko nais hugutin ang wastong kataga
na magpapalubag sa mga hinanakit.
Sa mga kimkim na sumbat at galit
na isinisigaw ng nagdedeliryong lamig
sa banig na karton na gula-gulanit.

Hindi ikaw,
kundi sila ang nais kong kausapin.

Tapikin.

Haplusin.

Palakasin at aliwin.

Upang kahit paano'y patuloy pa silang manangan
sa gahiblang kawing ng mga pangarap.
Umamot ng pandugtong sa hininga
kahit man lang mula sa lagkit ng usok
na ibinubuga ng mga tambutso sa iyong sinapupunan.

Kahit man lang sa itim na tubig
mula sa kanal ng kanilang hikahos na buhay,
dumaloy
magsusumiksik ang pag-asa
sa mga ukab ng hinihigan nilang bangketa.

Katubusan nila'y di-kailanman maiaasa.
dahil wala sa iyo, Avenida...
nasa kanila mismo ang kanilang pag-asa.

Taong-labas

Minsan mo akong dinalaw
sa aking panaginip…
at sumanib ang palaban mong
diwa sa lugmok kong balintataw.

Sinumbatan mo ako.
Kung bakit wala akong
nakikitang mensahe
sa mga lagas na dahon
at tuyot na talulot ng mga bulaklak;
na tumatakip sa ugat ng mga
ulilang puno sa gubat.
Sinilaban mo ang mga ito.
At ang apoy ay lumikha
ng liwanag.
Umabot sa kalangitan
ang usok na nalikha.

Tulad ng mga martir
Na nauna sa iyo;
ang apoy ng paninindigan
nila’y siyang liwanag
na tatanglaw sa ating paglakad.
Ang usok na umaabot sa
kalangitan ay halimuyak
ng pag-asa.
Sumasanib sa mga ulap ang
sigaw ng mga martir.
Tila usok na pagdaka’y magiging ulan
na buong ngitngit na
ibabagsak sa huling pagtutuos.

Lumuha ka ng sakdal pait.
Napasabay ako sa iyong paghibik.
Kasabay ng mga patak ng luha,
malinaw kong nakita….
may kahulugan ang lahat ng paghihirap nila.

Damdamin para sa Bayan

May mga damdaming pilit mang iwaksi
nukal di’t sisibol hindi maikukubli.
Pag-ibig sa bayan pilit mang itanggi,
mabibigkas pa rin nitong mga labi.

Pag-ibig na ito sa lupang nagkanlong
sa mga pangarap at musmos na layon,
pilit mang supilin sa puso’y babalong
magpakalayo ma’y pilit ding lilingon…

Di kayang ipikit yaring mga mata,
kung iyon at iyon din ang syang makikita.
Mga kaluluwang nagsisipagdusa’t
ang itinataghoy ay dalit ng laya.

Magdadalamhati, puso’y magluluksa
para sa kapatid na pinagdurusa,
sa dilim ng karsel na tigib ng luha
dahil sa tiisin ng pagpaparusa.

At sa kaibuturan ng pusong nahapis
may kabayanihang pilit na titindig.
Sa imbing pagsikil ay di tatahimik
Di mabubusalan ang apoy sa bibig.

Kapag ang pag-ibig sa baya’y nagising,
sikdo ng pag-alsa ay di mapipigil.
Magiging daluyong na magpapanginig
sa sukab na lider na nang-aalipin.

at sa agos ng digma sila’y lulunurin!

panambitan sa hangin

kung nakikinig lang ang hangin
makikiusap akong hipan nito
ang mga luha ng pluma kong naninimdim.

hugasan ang dugo’t plema
sa malamig na sementong
nilatagan ng gula-gulanit na dyaryo
na nakasapin sa likod nyo…

kung nakadarama lang ang hangin
pakikiusapan kong higit pa niyang pagliyabin
ang mga kandilang lumuluha’t naninimdim
nang sa gayon maitambad sa bulag nilang paningin
ang dilim na bumabalot sa bayang nagupiling…

kung nakapangungusap ang hangin
sasabihin kung ibulong nito sa mga bituin
na magsitipon sa gawing kanluran
at mag-aklas laban sa naghaharing dilim…

(sa lipunang tinatakasan ng liwanag…
hangin na lang marahil ang maaaring kausapin)

Kanbas, Pinsel at Pag-ibig

Marahan ang dampi ng pinsel
sa nag-aanyayang kanbas…
bawat hagod at paglapat
tila dugong dumadaloy
sa bawat himaymay at ugat.
nagpapainit…
nagpapaalab…
nagbibigay buhay...
nagpapakulay…
sa larawang likha
ng bawat nilang pagniniig..

Kung ang pag-ibig
ay naiguguhit
tulad ng bawat halik ng pinsel
Sa nagpapaubayang kanbas…
Ito’y isang obra-maestra…
kaylalim ng kahulugan…

Isang madamdaming sining
Na ang bawat pagniniig
ay kinukulayan ng pag-ibig
ng dalawang nilalang…

May ligayang hatid…
Pikit-mata..ninanamnam…
kaysarap maramdaman.

Kung ikaw ang liwanag...

Pakislapin mo pang higit
ang taglay mong sinag
bulagin mo na lang
ang mugto kong mga mata
na ayaw ng lumuha pa
o magluksa sa siphayo’t
kadustaang nadarama.

kung nariyan pa ang poot
at alab mong dumadarang,
sunugin mo na rin ang
nananaghoy kong dila
pigilan itong makapaglitanya pa
at maisatinig ang mga taghoy
at bagabag ng konsensya
dahil sa kabulukang nakikita.

kung magkakagayon…
hindi ko na lang masisilayan pa
ang mga daluyong at lagablab
na salimbayang kumakaway…
pumipisan sa sinilabang diwa;
nagbabadya ng trahedya
sa lipunang lugmok
at tigmak sa luha ng pagdaralita…

O’ kaypalad nilang bulag
na wala nang nakikita
walang galit na nadarama…
walang kuyom na kamaong
isinusuntok sa duguang lupa…
walang sugat ng hinanakit,
at sinimpang ngitngit
sa nagpupuyos nilang dibdib…

sa bawat buhay na napugto…
sa bawa’t dilang naumid
sa nilagok nilang tubig
ng takot at panganib…
sa bangungot ng pagmamalupit
nilang mga haring kumikitil
sa daing at panaghoy
ng bayan kong tumatangis…

kung ikaw ang liwanag…
bulagin mo na lang sa iyong sinag
ang mugto kong mga mata…
idarang sa iyong apoy
ang nananaghoy kong dila…

kundi mo man ito magawa…
hayaan mo na lang ako
na maglambitin minsan pa
sa iyong mga silahis…
mangarap ng laya
mula sa aming pagkahapis…

madama ko man lang…
mapatotohanan ko man lang
na nariyan ka lang sa aming piling…
tumatanglaw sa amin sa gitna ng dilim.

for sentimental reasons...

for sentimental reasons
I wanna keep on crying…

I tend to live in solitude
amidst shattered images
of a tattered story of our love
forever gone…

I will keep on staring
on that old photograph
of a lovely kiss on your neck
as I carried you in my arms…
against the wall, as we embraced.

even if my eyes
shall wallow in tears
and my heart shall bleed
in pain endlessly…
as I see you being carried
by him in his arms sweetly…
for sentimental reasons,
this heart shall refuse to move on…
for deep there inside will always be
a cherished love of you and me...

for sentimental reasons
I choose to live in pain…
‘coz life without you
will never be the same.

Biggest Heart Award

I would like to thank Anino for sharing this award. It feels so great to know that people do share a common aspiration for a better country. A better world free from exploitation and injustice.

With all happiness, i would like to share this award to:

1. Nes - for her sympathy to the fight of Sumilao Farmers.
2. Ashik - for his advocacy to eradicate hunger and poverty.

Thank you, Anino.

wish i could be your rain...

If i could simply be
the thing that
I would wanna be,
I'll be happy to be the rain
that endlessly
pours down on you.
So i could kiss away the tears
which flows down
from your cheeks.

I shall come to you
with a promise
not to be tired
of drowning out,
of washing away,
and of melting
those bricks of emptiness;
and those walls of solitude
which you had built in bitterness.

But sadly,
I cannot be that rain;
for I have my own tears
which falls down on my cheeks;
also waitin' for some rain
to be drowned and washed away.

I could but sigh in pain
for i have nothing to offer.
Oly a heart
which could share with you,
could cry with you,
in your sadness...
in your pain.

timely quotes...

“Papa, if it’s true that you did well for the country, why is it we are on the run?” ... musmos na tanong mula sa isa sa mga anak ni Rodolfo "jun" Lozada.

... nasasaktan ang isang ama sa pagkawasak ng buhay niya dahil sa pagnanasang makaahon sa kasalanan at lumakad ng tuwid....pero mas nasasaktan ang isang anak...nalilito sa mga nangyayari...

nahinto sa pag-aaral dahil kailangan nilang magtago sa isang ligtas na lugar. di makapasok sa mismong iskwelang nagtuturo sa tao na magsabi ng totoo...sa iskwelang inaasahan niyang huhubog sa kaniya bilang mabuting mamamayan...sa iskwelang di niya tiyak kung kailan ulit niya makikita....

bakit kailangang madamay siya?

*****************************

“I was trying to save my soul; I didn’t know that it would save this country’s soul,” ... from Rodolfo "Jun" Lozada.

*****************************

“Jun, we hope that by our presence here you may find some consolation. Jun be assured that your solitude is no longer isolation as we profess our solidarity with you. You are not alone. We are committed to stay the course and do our best to protect you and your family and the truth that you have proclaimed,” ....

mula sa mga nagmamalasakit na taong-bayan...

*******************************

IKAW...?.... Saan ka nakatindig?...Saan ka panig?....

...backspace <<<

Iniib < . . .
… iniiba na lang ang usapan pag kaharap ka na.
laging ganun...lalo na ‘pag sukol na talaga
ng mga titig mo ang namumungay kong mata…

Inii < . . .
… iniimbento na lang ang mga dahilan
ang mga pakunwaring paalam na may pupuntahan.
kathang-isip na kwento sa syotang hindi naman,
at text messages na pinapadala sa sarili na lang.
(di mai-send sa’yo, sa takot na iyong pagtawanan)

Iniibig k < . . .
… iniibig ko ang Pilipinas, ito ang aking lupang sinilangan…
(blah…blah...blah….et cetera…et cetera…)
tumalsik na lang sana ang < backspace > sa keyboard ko,
para masabi ko ng diretso ang laman ng dibdib ko!

… di ako maka-< Esc > sa feelings ko
… di kita ma-< Delete > sa puso ko.

Tag from JonahGalvez

Instruction:

1. Place your link after the list. If you have more than 1 blog, feel free to add them all here!

2. After placing your blog's address/es, you must tag 5 or more bloggers that is not yet in the list, this is to keep the ball rolling.

Links around the world tag (update as of Mar. 8, 2008)

1 - Momhood Moments 2 - Business Mars 3 - Pinay Mommy Online 4 - OnlineBiz and Resources 5 - A Simple life 6 - moms….. check nyo 7 - Mommy’s Little Corner 8- Princezz 9 - Princess 10 - Random Thoughts 11 - Paradigm 12 - See Me For What You Will 13 - Pamp's Blog Corner 14 - Pampered 15 - HappyHeart 16 - Qtcotzkie and Baby 17 - A Sorta Fairytale 18 -Tragicseven 19 - Listen to the Beat! 20 Just Saying 21 Tipsy Tips 22 - Different Angles 23 - Delicious Corner 24 - I Care 25 - Blog Blag Blog 26 - Daily List 27 - Life's Journey 28 - Welcome to my Crib 29- Hearts Desire 30 - Island Paradise 31 - Texas Life 32 - Long Journey 33 - My life 34- Verso para Libertad 35 -Your Link Here! ^_^


passing to: Navin, Ashik, Rokoksalem, Kate Ashley, and Sheng

Ang Pangalan ko'y PILIPINAS

Hindi ako si Narcissus na bida sa isang mitolohiya.

wala sa akin ang kakisigan o kagandahan

upang sambahin…

pakatitigan ang sariling anyo

sa harap ng pinagtining na tubig-batis.

Hindi marapat.

Walang kahulugan ang linaw ng tubig

gaano man ito kalalim.

Ang titigan at sambahin ang sarili kong anyo

ay lalong magpapabigat

sa di-matingkalang sakit

sa pagkabagabag…

sa hapdi…

sa latay ng aking pagkasadlak sa putikan.

Ang sarili kong anyo’y niyurakan

ng mga anak kong nagkanulo at nagpagahasa

sa yaman at kagandahan kong taglay.

Makikisig silang namintuho

at nagpakita ng pagpapahalaga.

Huwad na pagmamahal pala

na winisikan ng sanghaya ng karangyaan.

Sa kalaunan ay pinagmistula nilang sisiw

na pinadagit sa mga agila…

upang busugin lamang ang kanilang pagkahayok

at magdusa sa gitna ng kanilang pagpapasasa.

Ako na sarili nilang ina…

ipinagkanulo nila upang magkamal

ng yaman na kaya ko namang ibigay sa kanila..

Hindi ako si Narcissus…

ang pangalan ko’y PILIPINAS.

"wraith"

abhorrent…
loathsome are her deceitful smiles.

I detest myself for being enslaved,
easily enticed
by her chocolate-coated kindness…
by her empty promises.

captivated so easily,
she came to me like a whirlwind;
with a love so tempestuous…
passionate…
and yet so destructive.

she left…
and darkness embraced
my once gleeful life.

now I’m wondering…
until when will I find solace
from staring at these autumn leaves?

5 Star Blog Award

My sincerest thanks goes to Pen Palaboy for giving me this award which I truly appreciate.

I would like to pass this award to:

1. Jhona - for the beauty and inspiration drawn from her married life which she conveys on her every blog posts.
2. Lyza - for the energy of her youth and her positive outlook towards life.
3. Khen - for the inspiration she brings to her readers borne out of her Christian values and Love of God.

Thank you Pen and may you remain sweet and caring as ever.

Puntod...ayyy!!! Nasaan ka Puntod?

Tumangis kayo mga inang inagawan.
Kayo na nagluluksa at naninikluhod
na sana’y matabunan na lang ng lupa,
o bumuka ang langit upang kayo’y higupin -
pailanlang sa kung saan…

Tumangis kayo mga inang naghahangad;
na makatakas na lamang sa walang katapusang pag-asam
na sana’y makabalik ang nawala n’yong mahal sa buhay…

Tumangis kayo nang buong lakas.
Hanggang ang luha’y masaid,
at ang nakataas nyong mga palad
ay mangagtikom sa pagkapoot.

Tumangis kayo nang buong hapdi.
Sa bawa’t n’yong pagdalaw, pagsamo at pagpalahaw
sa mga inaring libingan na hindi inyo….

Namatayan kayo ng mahal sa buhay
subalit di nyo batid kung nasaan!
Sa aba ninyong ang mga isipan ay walang pagkahingalay.
Tulad ng mga kaluluwang hinahanap ninyo’t
humihingi ng katarungan.

Mapoot kayo sa di-matingkalang sakit
sa gitna ng bangungot ng mga gabi…

Bakit ninyo tinatangisan
ang puntod ng kung sinong nilalang –

BIKTIMA RIN BA SILA NG PAGDUKOT AT PAGPATAY?


*************************************************

Ang isang anak na nawalan ng magulang ay tinatawag na ulila.
Balo o byudo naman ang tawag sa isang lalaking nawalan ng asawa.
Pero ang isang inang nawalan ng anak…ano ang tawag natin sa kanya?
Walang tawag sa mga tulad nila… wala.

Wala kasing salita na makapaglalarawan sa sakit na nararamdaman ng isang ina na nagdadalamhati sa pagkawala ng kanyang anak. Lalong walang salita at katagang maaring maglarawan sa isang ina na patuloy na naghihintay at umaasa na sana’y makabalik ng ligtas ang anak nyang dinukot at naglaho na lamang na parang bula.

Paano mo nga ba papayapain ang loob nya? Anong angkop na salita ang makapagpapalubag sa naninikip nyang dibdib? Paano nya ipapanatag ang isip nya kung di man nya batid kung magpapadasal na ba sya o magtitirik na ng kandila o patuloy pa rin syang aasa na isang gabi’y kakatok na lamang ang pinakamamahal niyang anak na parang walang anumang nangyari.

Sasapit na naman ang gabi…wala pa ring kumakatok…maghihintay siya at maghahanap sa gitna ng kanyang mga hikbi at pagluha.

Baka-sakali….baka-sakaling dumating sya…baka-sakaling buhay pa ang anak niya…

' entablado '

bawat sinag at kutitap
ng pulang ilaw-dagitab,
balaraw na tumitimo
sa dibdib niyang nawawasak.
sa himig at lamyos ng maharot na musika’y
unti-unting iindayog...
malalaglag papalayo sa maalindog nyang katawan
ang nalalabing dignidad na pinaka-iingatan.

nakasisilaw ang kinang ng mga ilaw
na naghahantad sa kanya sa kahihiyan.
sing-kinang ng mga salaping papel
na isa-isa nyang pinupulot
matapos ang bawat pagtatanghal.

hanggang kailan siya iindak..
hanggang kailan siya iiyak?
hanggang kailan mahihiga
sa tabi ng mga buwitre’t asong gala -
hayok sa laman at handang sumila?

dilim sa gitna ng liwanag.

may luha sa bawat sulok
ng parisukat na mundong kinasadlakan.

sadya nga bang sa bawat tao’y
may musikang nakalaan;
na sa gitna ng pagluha’y
kailangan niyang isayaw…
sa entablado ng buhay?

Peace and Glamorous Blogger Award

This award is thoughfully shared by an equally glamorous blog friend, Jonah. She now live happily with his loving husband and would love to discuss endlessly about clothes, bags, shoes, shopping etc..etc... (glamorosa talaga!). Anyway, thanks Jonah for this award. I really appreciate it and hope i could do justice and live up with this one. he! he! he!...

I pass this award to my friends, SWEATPEA and SHENG.

Happy Blogging.

if thou shalt leave...

if thou shalt leave…
walk thou slowly whilst am asleep
that my ears hear not the deafening
sound of your footsteps…

walk thou in peace
and turn thy back in silence…
dare not to speak a word
and gaze not upon me
with your teary eyes;
for it hurts…
it breaks me into pieces.


let me fall asleep
as deeply as I could…
for in my dreams
I might be strong enough
to hug you;
to say goodbye to you
for the last time.

I might be able to wave
this trembling hand…

while you go…

while I set you free.

Lamentasyon para sa Hangin

Hindi ka nila kailanman hiniling…
nguni’t nariyan ka sa kanilang piling.

Nalulugod sila sa indak at sayaw
ng luntiang dahong nangaglambitin
sa mga sanga ng punong nagbibigay lilim.

Nakangiti nilang hinahagkan
ang mga talulot ng rosas na namumukadkad.
pinipitas nila ang mga ito sa kanilang hardin
upang gawing adorno sa kanilang mga buhok.

Nguni’t batid ba nila ang misteryong bumabalot
sa bawa’t indak ng luntiang dahon at rosas
na pumapawi sa kanilang lungkot?

Ramdam ba nila ang iyong mga himutok?

Inawitan nila ang luntiang dahon.
Ipinaghele sa pagmamahal ang mga bulaklak.
Ngunit hindi ikaw….
kailanman ay hindi ikaw.

Ikaw na nasa likod ng bawa’t indak at sayaw
ng mga daho’t bulaklak na marahan mong hinihipan
upang magsabog ng karikta’t halimuyak ….
na humahalina sa kanila’t nagbibigay galak.

Ikaw na kanilang nilalason…

Ikaw na hangin.

Verses For A Battered Woman

perturbed and trying to find comfort
in that solitary room…
all she wanted is to bury her face
in that warm soft pillow.

her heart mourns in silence
for the bruises and wounds
inflicted unto her battered body.
and with her shattered dignity,
her essence as a woman painfully craves
for the fragrance
drawn out from the flowers of human respect.

she keeps on asking…
until when she will suffer?
will there ever be time
for mending a broken heart?
will there be place for forgiveness?
for healing?

hatred is now a cloud shrouding each rays
of her once unconditional love…
and as she hears his dreadful voice
at the other side of the door,
her tired bleeding heart
had shut every emotions connected to him…

that door will no longer be opened.
and to a jaded, tuckered heart…
there's freedom in letting go.

usok ng kahinaan

padayukdok na ilalapit
ng eratiko’t nanginginig n’yang kamay
upang buong kasiyahang ipaglunoy
sa nanunuyong lalamunan…

hitit…

buga…

hitit at buga pa…

baka-sakaling itakas siya
ng usok-laway na nilulunok
palayo sa kasukalan ng bagabag…
sa pusali ng walang katapusang pagsubok.

hakbang papalayo
ang bawa’t hitit…
ang bawat lunok…
ang bawat buga pailanlang
ng kumekembot, humalakhak na sungayang usok.

kakapit siyang nakangiti pa-lipad sa alapaap.
makikipagtawanan sa mga bituin.
ihahanap ng kagaanan
ang samu’t saring tinik
sa natutulirong damdamin.

paulit-ulit…
palipat-lipat…
pahalakhak niyang isasakay ang kanyang ulirat
sa nagsasalubungang ulap.
kakatagpuin ang sarili
sa hiwalay na mundong nais nyang likhain.

at sa mapungay at kulay-dugong mata…
pakunwaring magtatago at tatakas
ang luray niyang katawan na naghahanap ng laya
upang gulantangin lamang ng katotohanang
itatambad ng kunot-noong araw…

sa kanyang paggising

sarili pala niyang mga kamay ang kanyang iginapos…

sa usok ng kanyang kahinaan.

R.I.P. (Anti-Subversion Law)

tanikalang apoy na kinakaladkad,

sibat kang tumarak sa dibdib sumugat

at sa pagkadipang bayubay ng hirap

talim kang humiwa sa leeg ng hamak.

narito kang tila multong gumagala

inihahasik mo’y takot at pangamba

ikaw ba’y babalik upang ipagsama

sa iyong libingan ang natamong laya?

di kami papayag na umahon ka pa

sa puntod na sa iyo’y aming hinukay na

kahit kalansay kang sa amin’y magbabanta

duduruging pilit, ibabaon sa lupa!!!

Makatang Makabayan (para kay Oliver Carlos)

ni: William Rodriguez a.k.a Sanib-Isip

Nasa ibang bansa ka man 'di pa rin nakalilimot
'Pagkat sa puso mo bayan na'y nailuklok
Kaya't sa paghawak ng pluma itong tinutula
Binibigkas at inaawit mo hangad na paglaya.

Panulat mo'y tigib ng kasawian at lumbay
Larawan ng Pilipinas iyo lamang isinasalaysay
Sa bawat dukhang lumuluha ikaw'y karamay
Hagupit ng lipunan sa iyo ri'y lumalatay.

Ayaw mo na basta na lang magmasid
Habang ang ila'y payapang natutulog sa silid
Mas ninais mong maging tinig ng mga walang tinig
Upang sa kadiliman hibik nila'y iparinig.

Kay Amado Hernandez ka maihahalintulad
Sa bawat himaymay ng dugo, bayan ang ipinipitlag
'Di nila nasupil ipiniit man sa loob ng rehas
'Pagkat tunay na laya ay walang halagang katumbas.

Mga tula mo ay walang sawang pakikibaka
Laban sa bulok at balakyot na sistema
Kamulatan ay sadyang ibinabahagi sa lahat
Upang karapatang pantao'y 'di tuluyang mawasak.

Kasama, salamat sa mga akdang walang singtapang
Sa pag-aalay ng diwa sa sambayanan
Mistula kang nasa gitna ng himagsikan
Na ang sandata'y pagiging makabayan!

*********************************************

Isang taos-pusong pasasalamat kay G. William Rodriguez (a.k.a Sanib-Isip) sa tulang ito na kanyang ginawa para sa akin. Mababasa ang mga akda ni Ka William sa kanyang blog na pinamagatang Sanib-Isip. Muli, salamat ng marami.

Huling Saknong

Natuyo na ang tinta

ng nagdadalamhating pluma.

Pahagulgol kung umihip...

tila nakikiluha ang hangin

sa umaalmang papel.

Malamlam…

aandap-andap ang munting ilawan...

Naghihinanakit marahil

sa huling saknong na di man lang naisulat…

Huling saknong sana

ng isang tula…

ng dalamhati at protestang

mandi’y nais ibulalas

ng nakalugmok na makata.

Isang bala ang kumitil

sa laya ng tula.

Kapag Pumula ang Araw sa Silangan

Kung paanong kinauuhawan
ng mga uhay ng palay
ang kristal na hamog sa bukang-liwayway,
at kung paanong sabik na sinasalubong,
kinakanlong ng mga bitak sa linang ng lupa,
ang agos ng tila nahihiyang tubig
na titighaw at dadampi sa dibdib ng sakahan…
Alam kong hinihintay mo rin ako.

Inang bayan! babalik ako.
Tulad ng isang agilang
magpapakupkop sa init ng pugad
ikampay man ng kaylayo sa nagpupuyos na hangin
ang kaniyang mga pakpak;
lakbayin man ang dawag
ng mapagkanlong na gubat…
at tawirin ang mapanglaw at kulay dugong batis
sanhi ng digmaan.

Sa iyong nawasak at naulilang dibdib
babalik ako!
Libong ulit man akong masugatan;
hangga’t makatitindig…
buong-giting na aawit ang tangan kong baril.
Pipilitin kong huwag malugmok sa kasukalan.
Pipilitin kong makabalik.

Dahil batid ko
tulad ng mga uhay ng palay na kinasasabikan
ang dampi ng masuyong hangin,
at kristal na hamog sa bukang-liwayway;
nasasabik ka nang salubungin
ang katuparan ng isang pangarap;
na balang araw - tagumpay akong makababalik
sa iyong sinapupunan;
at taas kamao mong ipagbubunyi
kasama ng iyong mga anak ang iyong kalayaan…

Kapag pumula ang araw sa silangan!

Blog of the Month

Maraming salamat kay ZKEY sa kaniyang pagkilala sa aking blog.

Nais kong ipasa ang pagkilalang ito kay: Ginabeloved; Pen Palaboy; Bunso; Gelene at Krisha.

Keep on blogging.