Ang Hapdi Kung Minsan

Ang hapdi kung minsa’y
Humihinga sa dingding. Naririnig
Ang tibok sa langitngit ng papag.

Nakikita sa mga luhang humahaplos
Nanunumbat sa unan at kumot na tinakasan
Ng mahigpit na yakap
Ng alab ng pagmamahal

Pasuray suray itong tumatalon sa bintana
Nakatitig –
Sa ibabaw ng bote ng Fundador.
Tumitisod ng lakas sa mapapait na laway
Na tinatapakan na lamang
Upang doon man lang, maiwaksi ang mga pagsisisi
Ang mga pagdaramot at pagwawalang-bahala

Naglalakbay ang hapdi
Gustong makasumpong ng laya. Ngunit

Saan ko ito hahanapin
Kung di rin lang sa mga bisig mong
Nais ko pa ring balikan.

Hanggang ngayon
Nginig kong hinahaplos ang iyong larawan.