di ko man lang naramdaman
ang hapdi
gayung dumudugo na
ang palad
dahil sa nakabaon niyang mga tinik
at habang paisa-isang
bumabagsak
ang mga talulot sa damuhan
hanggang sa tangkay na lang ang naiwan,
hinihila naman, pabalik,
ng mata ang nangingilid na luha
bakit nga ba?
laging nauuna
ang pagluha sa papalayong kaway
mabigat ang paa
hindi ko kaya.
---------------------------
June 1, 2009, Oran, Algeria
Monday, June 1, 2009
Sapagkat Matagal Ko na Siyang Natitigan
Posted by Verso para Libertad at 9:09 AM
Labels: poems (love and friendship)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment