Hanggahan

Nasa dulo, sinusukat ko ang lapit at layo
ng buhay sa pagpanaw – dito

sa bundok na tila ba nanunudyo
tumatawa, sumasabay sa hagikgik
ng malalabay na punong
isinasayaw ng hangin sa kanyang bumbunan.

Nakahilig, itinatampisaw
ng imbing bundok ang kanyang talampakan
sa banayad na halik ng ilog
na sa kanya’y aliping humuhugas, nagpapadalisay

Nananalamin siya sa kristal na tubig
sinisilip ang mga isdang nakikitangis—
isinasanib ang mga luha sa hampas ng alon.

Gabi-gabi akong nakikinig sa iyak ng ilog.

Sabay sa tangis, sumisidhi ang kirot.

Naririnig ko ito sa bawat pintig
ng nakasabit na orasan, mga pintig
na nagiging pihit sa pintuan,

banayad na kaluskos
sa banyo,
sa kusina,
sa mesang kainan

buntung-hininga
sa bilog na usok ng sigarilyong
nakikihalik
sa kisameng kaniig ng yerong bubungan.

Wala nang halaga pa ang kirot.

Maging ang anupamang maiaalay
na aliw ng ilog -- kung mayroon man.

Kahit pa ang sandaling pag-ibig
na minsa’y
humaplos at dumalaw
sa papaikli kong buhay.

Ang higit na mahalaga
ay ang nakasandal sa dingding
na mga paghihintay. . .

Sa ganito ako isinilang. Sa ganito ako nakalaan.

Sa pamumulot
ng mga talulot na napipigtal

sa hardin ng pagpanaw.