narito pa
ang luntiang parang at ang iyong mga mata
nagsasayaw na apoy ang iyong mga titig.
at ang parang (na sa atin ay nagduyan)—isang kopitang kristal.
dito, sa damuhang banig at dantayang ulap,
sabay nating tinitigan ang pag-akyat ng buwan
ang mabagal nitong pag-usad
at mahinhing paggapang sa itaas ng mga kakahuyan.
narito pa ang mga ngiti
ang nahihiyang paghigop, pagsimsim
at pagpipingkian ng mga tasa ng kape
narito pa at nakatitig
ang mapupungay mong matang
gumapos sa mga sinag ng buwan.
bukas, muli akong dadalaw.
paulit-ulit na dadalaw
upang titigan, kapain sa dibdib ang itim na ulap
na lumambong at tumakip sa sinag ng buwan,
nagkubli’t nag-ingat sa di-masaling na mga kirot at hiwaga:
gumagapang na buwan . . .
luntiang kakahuyan . . .
titig na malamlam.
may mga bagay na napaparam
gayung nananatili kailanman.
No comments:
Post a Comment