Tinanong ako ng isang kaibigang manunulat:
Bakit sa dinami dami ng mga nag-iingay na language at cultural activist tungkol sa unti-unting pagkamatay ng salitang Kapampangan ay tila walang kinahihinatnan ang lahat ng ipinaglalaban?
Sumagot ako:
Sa ganang aking akala, ang kabiguan ay nagbubuhat sa di pagpaparaanan; sa paghahangad ng isa na siya'y mauna sa isa, na siya muna bago ang iba, sanhi sa walang habas na pag-iimbot sa sariling pagkatampok.
***
No comments:
Post a Comment